In de vorige aflevering … Anne heeft de goudverf van de Reusachtige over zich heen gekregen, waardoor ze zichtbaar wordt voor de Charles die zijn ogen niet kan geloven, zeker niet als het woord 'Hoi' verschijnt. Dora en Carl die romantisch op het dakterras van Dora's loft zaten, bekijken ongerust het schouwspel.
Op het dakterras van Dora's loft
“NEE!” schrikt Carl nu ook.
“Wat doet ze nou, dit kan niet, dit mag niet, Carl,” snikt Dora.
De altijd vrolijke Carl, is voor het eerst in zijn leven boos, bang en radeloos. Het schouwspel dat zich voor hun ogen afspeelt, is even afschuwelijk als verbijsterend. Anne, zet hun hele minimensheid op spel. Maar waarom?
Op de miniatuurstraat
Na het woord 'Hoi', schrijft Anne met haar voet in mooi gouden letters: 'Ik ben Anne.'
Charles begint van de zenuwen mal te giechelen. Moet hij nu met een meisjeskabouter communiceren? “Eh, eh, ik ben Charles,” zegt hij luid. De modelbouwer barst in lachen uit en zegt verbijsterd hardop: “Dit is waanzinnig, dit gaat niemand geloven!”
Anne laat zich op haar knieën zakken, doopt haar hand geheel in de verf om makkelijker te schrijven: 'Dat hoeft verder ook niemand te weten, Charles, het is ons geheim.'
Charles moet nu een stuk dichterbij komen om de woorden te kunnen lezen. Hij zet zijn leesbril op. Geïrriteerd over het hoge gepiep dat uit alle miniatuurhuisjes van zijn werktafel lijkt te komen, concentreert hij zich op de geschreven tekst.
Op het dakterras van Dora's loft
Snelle stappen op de trap. Dora en Carl kijken verschrikt om. Gelukkig, het is Sam! Die is zichtbaar in paniek: “Jongens, dit is een drama, wat moeten we doen? Anne is gek geworden!”
Carl zegt met trillende stem: “Als we ingrijpen, lopen we zelf risico!”
“We moeten haar redden, Sam, die arme meid, wat een verschrikkelijk ongeluk!” snikt Dora.
Woedend rukt Sam zijn colbertje uit en smijt het gefrustreerd op Dora's lichtblauwe bankje. Machteloos kijkt hij naar het schouwspel op straat, zijn handen op de balustrade van het dakterras, de knokkels wit van het boos knijpen in de reling. Hij ziet een Reusachtige met een hoofd groter dan zijn antiquariaat en een piepkleine gouden Anne die geknield schrijft op straat als een kind onschuldig spelend met stoepkrijt. Maar het is allesbehalve onschuldig en hij weet zeker dat het geen ongeluk is.
Op de miniatuurstraat
'Ik ben een normaal minimens,' schrijft Anne. 'Wat ben jij bizar groot. Leven er nog veel van jullie soort of zijn jullie bijna uitgestorven?'
Bulderend lacht Charles en vraagt: “Uitgestorven? We zijn met bijna acht miljard. Zijn er nog meer van jullie minimensjes, dan?” Ineens realiseert Charles zich dat zijn hele miniatuurstraat vies van het schrijven wordt. “Maak je voeten eens schoon,” commandeert hij Anne en geeft haar een klein stukje tissue dat ze als voetenmat gebruikt. “Ken je de computerspel-dansmatten?” Als Anne nee schudt, legt hij zijn smartphone op een nog schoon stukje straat. “Hier, nu kun je tapdansend schrijven op mijn phone, blijft mijn straat tenminste schoon.”
Op Dora's dakterras
Alle drie zijn Carl, Dora en Sam verzonken in hun eigen gedachten. Sams hersenen maken overuren. Het is hem wel duidelijk dat Anne geen ongeluk heeft gehad. Ze heeft expres de verf over zich heen getrokken om zichtbaar te worden voor de Reusachtige. En nu communiceert ze met hem. De drie kunnen haar woorden nu niet meer lezen, want de smartphone ligt niet in hun richting, maar Sam weet wel waar Anne op uit is. Hij heeft immers de geheime methode gelezen. Hij is ervan overtuigd dat Anne de dief is en gaat proberen in de wereld van de Reusachtigen te komen. Maar hoe moet hij dit stoppen? Anne moet dood. Dat kan alleen als haar miniatuurhuis vernietigd wordt. Maar alles wat zij veranderen of vernietigen staat de volgende dag weer overeind, tenzij… “Jongens! Ik weet hoe we Anne moet tegenhouden!” roept Sam blij, terwijl hij de trap afroffelt.
Op Charles smartphone
'Kum jij uit je huix, Charles?' danst Anne op de smartphone, ze vindt het wel lastig goed te tikken.
“Ja, tuurlijk kan ik uit mijn huis,” lacht Charles, het moet niet gekker worden.
'Staat jouw huix aam een straat en kont er dan nog wat na jouw straat?' vraagt Anne.
“Duh, na mijn straat komen nog zo'n vijfduizend straten, dit is de grote stad, babe. En dat is maar in één landje, we hebben zo'n tweehonderd landen op aarde. Er zijn nog miljoenen straten.”
Anne heeft alleen maar vijfduizend straten onthouden, de rest gaat haar begrip te boven. Alleen al om meer straten maakt haar hart een sprongetje van blijdschap, wat is haar miniatuurwereld dan beperkt met zijn ene straat! Ze tikt: 'Ik heb zwart haar en groene ogen en een geweldig lekker figuurtje. Ik heb nog geen vriend.'
Charles buldert weer zijn donderende lach: “Als je groter was geweest, had ik een date met je gemaakt, maar nu ben je een beetje klein.”
'Maar, dát kan ik regelen, Charles. Met jouw hulp kan ik in jouw wereld komen, jouw vriendin worden die modelbouw als geen ander begrijpt en jouw leven voor altijd veranderen.'
Wat een ontwikkelingen! Gaat het Anne lukken in Charles' wereld te komen of kunnen Sam en de minimensjes haar tegenhouden? Lees het binnenkort in seizoen 2 van Robotimes!
Voelde het voor jou ook alsof je meekeek vanaf het terras van Dora's loft? Het lichtblauwe bankje en de balustrade met de reling, waar Sam zich machteloos aan vasthoudt, kun jij zelf maken met ons bouwpakket. Je moet het alleen even zelf bouwen. Natuurlijk hebben we ook het antiquariaat van Sam en nog vele miniatuurrestaurantjes, -winkeltjes en -kamers. Je kunt een hele miniatuurstraat bouwen met alle verschrikkelijk leuke bouwpakketten die we voor jou hebben. Wie weet bouw je er wel eentje die in een andere verhaal tot leven wordt gebracht.